Vincent Slegers & Olivier Vander Bauwede North Mississippi Country Blues - Dark Americana Missy Sippy Gent (30-09-2020) report: Marcel & photo credits: Marc Blues Photography info club: Missy Sippy info band: Vincent Slegers - Olivier Vander Bauwede © Rootsville 2020

Dat er nog zekerheden in het leven zijn, in deze onzeker periode, bewijzen ze wekelijks in de Missy Sippy te Gent. Ze gaan verder op het élan van hun "Summer Sessions", en zo komt het dat er tweemaal per week, volledig corona-proof, concerten kunnen worden bijgewoond. Enig minpunt is dat je er snel moet bij zijn, want de plaatsen zijn in een wip aan de man (vrouw) gebracht. Gelukkig ben ik al altijd een snelle jongen geweest en mijn plaatsen voor een aantal van die sessies liggen al een tijdje vast. En ook deze keer prijkte het bord ”volzet” aan de voordeur.

Deze keer was ik op weg naar Gent voor het optreden van het duo Vincent Slegers en Olivier Vander Bauwede. Olivier is genoegzaam gekend als partner in crime met Guy Verlinde en een virtuoos op de Mississippi saxofoon. Vincent daarentegen is virtuoos op gitaar en National resonator en brengt songs die zwaar doordrenkt zijn van de roots van de vroegere Amerikaanse muziek en vooral de “donkere kant” van zaken als onderwerp hebben, laat het ons maar houden op “Dark Americana” zoals het op zijn website staat vermeld, hoewel het voor mij gewone pure blues is. Vincent groeide op in de Kempen en versaste naar de Gentse Delta.  Hij brengt de blues van Mississippi Fred McDowell, van Burnside en Kimbrough, ruw en ongepolijst en dus muziek naar mijn hart.

Geen National deze keer voor Vincent, maar een zelfgebouwde gitaar, zo vertelde hij, gebouwd uit verveling tijdens de coronacrisis. Voor wat dat stom virus wel niet goed kan zijn? Het bleek 5 jaar geleden te zijn dat Vincent en Olivier samen op een podium hadden gestaan, maar dat was er zeker niet aan te horen.  Iets na achten klonk de donkere, ietwat rauwe stem van Vincent door de luidsprekers en waren we vertrokken voor 2 sets North Mississippi Hill Country Blues, te beginnen met een ouwertje van Hank Williams, ‘Lost Highway’. Hier haalt Olivier alvast al de lapsteel boven. Dan gaat het over een trein en wordt de harp bovengehaald. ‘Gotta Quit’ is een song die op de Missy Sippy All Stars album staat en handelt over cocaïne verslaving.

Het duo weet elkaar perfect te vinden en niets laat merken dat hier geen repetitie aan is voorafgegaan.  Vincent gromt en grauwt, trekt en plukt aan de snaren en masseert met de slide de nek van zijn gitaar, terwijl hij verwoed met de voeten op zijn stompbox stampt. Rauw en ongepolijst in de stijl van Kimbrough of Burnside. Me like ! Ondertussen wisselt Olivier gedurig tussen lapsteel en harmonica en bij dat laatste maakt het hem niet uit of het chromatisch is of diatonisch is. Mij eigenlijk ook niet, want het klinkt perfect. Hierna volgen een wel zeer donkere versie van ‘St-James Infirmary’ en een schitterend ‘John The Revelator’ Tijd om even uit te blazen en de Chimay in de pauze smaakte heerlijk

We begonnen met een iets trager nummer na de pauze ‘I Want to Love’, wat wel veel van zijn cachet verloor door een wel heel storend gezelschap die dachten dat ze waarschijnlijk ergens op een Vlaamse kermis zaten. Geen interesse in de muziek? Blijf thuis of ga ergens anders naartoe. Dit gezegd zijnde, ging het nadien over treinen en mensen die zich er onder gooiden en over Whiskey & women en kregen wij een prachtige versie van ‘Swing Low’ waar de stem van Vincent perefect bij pastte. Met Mississippi Fred McDowel kregen we het knappe ‘When I Lay My Burden Down’ wat dan naadloos overging in ‘Will The Circle Be Unbroken’, een kaskraker van de Carter Family. Van Fred McDowell kregen we nog ‘We Gotta To Move’ op ons bord om uiteindelijk af te sluiten met Muddy Waters’ ‘ Can’t Be Satisfied’, deze gouwe ouwe dateert nog uit 1948. Knappe versie trouwens.

Alweer genoten van een schitterende avond. Alweer twee toppers van eigen bodem die bewezen dat onze bluesscene op hoog niveau draait. Merçi Vincent en Olivier. Volgende woensdag is Bruno Deneckere op bezoek, maar ook dit is volzet. Het leven is aan de rappe rakkers !!

Marcel